Als tiener droomde Leo van Grondelle (68) van ontwikkelingswerk, maar hij werd uiteindelijk architect. Toch liep zijn droom als een rode draad door zijn leven. Nu hij met pensioen is, wil zijn kennis en ervaring inzetten om de wereld een stukje mooier te maken.
Andere mensen helpen, dat zat er al vroeg in, vertelt Leo. “Mijn vader is daarin een voorbeeld geweest. Die was er altijd voor anderen, juist voor mensen die het moeilijk hadden. “Als kind zag ik hoe hij een tante die alleen was komen te staan geld in de hand drukte. Hij wilde het niet laten merken, maar ik had het gezien. Hij was ook niet uit op grote dingen. Ooit vertrouwde hij me toe: ‘Ik kan best een grotere auto rijden, maar ik wil dat jullie het goed hebben, voor het geval er iets met mij gebeurt’. Dat heeft hij goed aangevoeld, want hij is vroeg overleden. Ik was zeventien.”
NIET VOOR YUPPEN
In die jaren ging Leo, anders dan zijn droom, bouwkunde studeren. “Ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Toen ik klaar was met m’n studie wilde ik niet voor yuppen gaan werken. Ik wilde dingen doen die maatschappelijke betekenis hebben. Het mooie is dat ik tien jaar in de ziekenhuisbouw heb mogen werken. Dat heeft voor mij meer betekenis dan dat je een villa bouwt voor een of andere rijke stinkerd. Hahaha!”
PARADIJS
“Als architect is schoonheid een belangrijke waarde voor me. Ik kan er enorm van genieten. Ik heb de ambitie om schoonheid te creëren, om dingen mooier te maken. Eigenlijk willen we allemaal naar het paradijs. We zoeken naar een soort volmaaktheid. In dit leven is dat onmogelijk te bereiken, toch is het mijn uitdaging om ernaar op weg te blijven gaan.”
NIEUWE OPDRACHT
Toen hij een paar jaar geleden met pensioen ging, werd hij overvallen door de stilte. “Ik heb gebeden om een nieuwe opdracht. Dat heb ik geweten. Kort daarna kreeg ik een droom waarin twee partijen met elkaar vochten. Toen ik wakker werd, hoorde ik het woord ‘Moldavië’. Die strijd uit mijn droom was de grensstrijd tussen Rusland en Europa. Moldavië ligt precies op die grens.
Het is het armste land van Europa. Mensen trekken weg om te werken in het buitenland en laten hun kinderen achter bij hun grootouders en zelfs bij de buren. Ik dacht: hier moet ik iets mee. Ik ben gaan rondvragen en ontmoette een Nederlander die daar een fabriek had opgezet om de werkloosheid te bestrijden. Uiteindelijk ben ik er naartoe geweest. Nu ben ik bezig met iemand om een ouderencentrum te ontwikkelen. Dat sluit mooi aan op mijn ervaring in de ziekenhuisbouw.”
IK HAAT HOBBY’S
“Toen mensen vroegen wat ik na m’n pensioen ging doen aan hobby’s, vond ik dat bijna een belediging.” Lachend: “Ik haat hobby’s. Voor mij klinkt het als jezelf vermaken, in plaats van je ervaring in te zetten voor anderen. De reis die ik in mijn jeugd begon ziet er niet anders uit als nu. Dus ik blijf zoeken naar dingen die iets toevoegen aan mijn eigen leven, maar ook aan het leven van een ander.”
